Her insan biriciktir hep söylerim bunu. Bu yüzden de acıya her birimiz farklı tepkiler veririz ama genel olarak acıya verilen tepkilerimizi üç gruba ayırabiliriz. İlk olarak kimisi acıya teslim olur. Mesela çocukluğunda çok ezilmiştir ve hep boyun eğmiştir ve yetişkinlikte de bunu devam ettirir yani boyun eğer, hayır diyemez.Aslında acıyı yaşar bu kişi yani teslim olur, kabul eder diyebiliriz. İkinci olarak kimisi de acıdan kaçar. Yüzleşmemek için sürekli kaçar. Diyelim ki çocukken hep utangaçtı ve ürkekti. Belki erken dönem yaşadığı olumsuzluklaradan belki de mizacından kaynaklı böyleydi. Büyüyünce de şöyle tepki verebilir ona acıyı hatırlatan durumlardan kaçınır, o durumlarla karşı karşıya gelmemek için çabalar durur. Burda kişi aslında yüzleşmeye hazır değildir ve bunun sonucunda çoğu zaman da problemin farkında değildir. 'Neyin var?' diye sorulursa genelde 'huzursuzum, canım sıkkın' der. Çünkü yüzleşemiyordur acı verici durumla. Son olarak da kimisi acıyla çok büyük bir savaş içindedir. Mesela çocukken hep değersizleştirildi ve büyüyüncede çok mükemmelmiş gibi davranır. Bu aslında sağlıklıymış gibi görünsede sağlıksız bir tepkidir. Tabi ki yaşadığımız duruma teslim olmamalıyız ve onunla savaşmalıyız ama bunun bir ölçüsü olmalı. Acıyla aşırı savaşan kişi örnek olarak çocukken istismar edilmişse büyüyünce de o istismar edici olabilir. İşte burda sağlıksız bir savaşma vardır. Ama sağlıklı olan ise belli ölçüde, kimseye zarar vermeden yaşadığımız durumla mücadele etmektir. Söylediğim gibi herkes acıya farklı farklı tepkiler verir ama bu şekilde üç gruba ayırabiliriz acıya verdiğimiz tepkileri. Kimse acı yaşamak istemez ve acı bir dereceye kadar tahammül edilir. Şunu da bilmeliyiz ki acının şiddeti ona verdiğimiz tepkinin şiddetiyle orantılıdır.
Comments